Çocuğunuzun dişlerinin çıkmaya başladığı, ilk kelimelerinin söylendiği, yürüme yetisinin yavaş yavaş geliştiği ve neredeyse 2 yaşında olacağı dönemde evde birtakım değişiklikler de beraberinde gelmeye başlar. Çocuğunuzun ruh halinde değişiklikler, yemek yemek istememe, uykuya direnme, öfke nöbetleri ve söz dinlememe gibi davranışlar görülebilir. Ebeveynlerde ise bu durumla beraber kendilerini sorgulamalar başlayabilir ve endişelenebilirler. “Acaba kontrolü mü kaybediyorum?”, “Bizde ne değişti de çocuğum da değişti?”, “Bu hep böyle mi kalacak?” diye bir takım soru işaretleri olabilir.
Çocuklarda görülen yukarıdaki ve benzeri davranışlar 18-36 aylar arasında görülür ve bu davranışlar bebeklikten çocukluğa geçiş dönemi denilen normal bir gelişim basamağıdır. Ayrıca bireyselliğin başladığı dönem diyebiliriz. Bu dönemde bebeğin anne-babaya bağımlılığı azalmıştır. Çocuk kendini, çevresini ve neyi, nasıl, ne kadar yapabileceğini keşfeder. Ancak bir yandan bağımsız olmaya çalışan çocuk bir yandan da anne-babasına muhtaç olduğunun farkındadır ve bu iki durum arasında bocalar.
Bu dönemin kazanımlarından olan tuvalet alışkanlığı süreci de bu dönemdedir. Çocuk dışkısını kontrol etmeyi ve tuvaletini kendi istediği zamanda istediği kadar yapabileceğini öğrenir. Bununla beraber çocuk bundan haz duymaya başlar. Bu da bağımsızlaşmanın bir örneğidir. Tuvalet alışkanlığı sürecinde annenin rolü çok önemlidir. Çocuk hazır değilse zorlanmamalıdır. Çocuğa baskı yapılması, zorlanması, inatlaşılması istenen davranışların tersinde bir etki yapacak ve etkilerinin yetişkinlikte de görülmesine neden olacaktır. Aynı zamanda bu dönemde çocuk kendi başına yemek yeme girişiminde bulunacaktır. Burada da çocuğun bireyselleşme çabası görülmektedir. Çünkü çocuk yemek yerken kaşık-çatalı nasıl tutması gerektiğini kendi çabalarıyla öğrenmek isteyecektir. Yapabildikçe kendine olan güveni de gelişecektir. Anne-babanın bu çabaya destek olması önemlidir, aileler çocuğu bu konuda desteklemeli ve buna uygun ortam hazırlamalıdır.
Ebeveynler kontrolü kaybetme endişesiyle çocuğa daha da fazla kısıtlama eve daha da fazla kural, denetleme getirebilirler. Çocukta ise bu durum bağımsızlaşma ve bireyselleşme çabasına engel olarak algılanacak ve çabası engellenen çocuk ilerleyen zamanlarda karar vermesi gereken durumlarda zorluk yaşayacaktır. Yahut çocuk bu kısıtlamaların sonucunda anne-babasına öfke geliştirebilir. Daha da çok kısıtlandığında ise saldırgan davranışlarda bulunabilir. Isırma, vurma, çimdikleme vb. davranışlar görülebilir. Eğer ebeveynler katı bir
tutum sergilerse inatçılık çocuklarda kalıcı hale gelebilir.
Bu dönemde çocuğunuza alan açabilir, keşif amaçlı yapılan denemelere izin verebilirsiniz. Doğada daha fazla zaman geçirmesini sağlayabilirsiniz. Aynı zamanda size çok soru soracağı bir dönemdir. Tekrarlanan sorularda ise sizi kızdırmak gibi bir amacı yoktur. Buradaki arzusu, daha fazla bilgilenmektir. En yalın şekliyle ve sabırla sorularına cevap verebilirsiniz. Öfkelendiğinde ise onu anladığınızı belirtin. Ancak size veya başka birine vurmak istediğinde bunun yanlış olduğunu söyleyebilirsin.
Comments